|
1. |
|
|
|
|
‘Λατρεύω την ομίχλη. Το σκοτάδι απ’ τον ήχο των κυμάτων. Δεν αντέχω, όμως, να μην βλέπω εγώ και να βλέπουν οι άλλοι μέσα μου. Μέσα στην ομίχλη μου χορεύουν ωχρά πρόσωπα και λατρεμένες ενοχές σαν ένορκες σκιές δικαστηρίου. Δεν φεύγουν. Η στοργική ψύχρα τους βασανίζει κάθε σταγόνα σκέψης. Μιλάνε βουβά και καθρεφτίζονται στο τζάμι της μαύρης λίμνης. Άρρωστα φώτα, υγρασία, ψίθυροι μπερδεύουν το βράδυ του μυαλού και οι μακρινές γιορτές από τα σπίτια δηλητηριάζουν τη νηνεμία σαν οχιές. Στις λαμπρές ερημιές αυτής της πόλης, ο Φακός συλλαμβάνει έμψυχες γραμμές σε κίνηση… ο αντικατοπτρισμός της παρακολούθησης, η παρακολούθηση των αντικατοπτρισμών. Απορίες κανείς;’
|
|
2. |
|
|
|
|
‘Κάτι πλησιάζει.. Κάτι πρέπει να ειπωθεί… Ένας παλμός στις λεωφόρους των τροχαίων των νευρικών απολήξεων κι αρχίζει η ερμηνεία της δύσπνοιας. Έτσι βιώνεται η απουσία της αυτουργίας. Όταν φοβάσαι, παρατηρείς τα πάντα απάνω σου. Κι όταν κοιτάς ευθεία φοβισμένα, κοιτάς τα πάντα να έρχονται επάνω σου. Όλα κοκκαλώνουν κι όλα προκαλούν. Ο θεός Πάνας φυλάει πάντα το κατώφλι της λογικής με φάρσες θανάτου και η Αμυγδαλή το ανώφλι της συνείδησης. Πότε ηρεμία. Πότε τραγωδία. Μα στον χορό πάντα πρέπει να μπλέκεσαι. Μην κατηγορείς, μην ερμηνεύεις, μην παρακολουθείς. Χόρεψε! Είναι η ζωή σου που αντιδράει στις σκέψεις σου. Μην αναζητήσεις ησυχία.’
|
|
3. |
|
|
|
|
‘Μοιάζει σαν να πήραν τα πάντα. Κάποιος έκανε τα σπίτια που κατοικούμε θηλειά δική μας. Η ηθική της προόδου παρελαύνει με σάπιους ύμνους και οθόνες στις πλάτες των εραστών. Παραλύει σαρκικά ένστικτα με κανόνες και κάμερες. Μαχαιρώνει όλα όσα θα κάναμε χωρίς ρούχα και ρόλους. Η Enitharmon του Blake έχασε τα στοργικά ερωτικά της βράδια απ’ τα βλέμματα αυτών που κάναν τον έρωτα να μοιάζει αμαρτία. Μέσα στο βαθύ βράδυ της πόλης, οι γειτονιές των νεκρών ωρύονται σαν τους λύκους οργασμούς σπαραγμού, για τα χάδια που δεν τους ακούμπησαν ποτέ. Μόνο θυμός απέναντι στον ερωτικό σωφρονισμό. Στην θανατολή μην ξεχνάς ποτέ τον Έρωτα. Ποτέ.’
|
|
4. |
|
|
|
|
‘Η οργή είναι ένας δερβίσης που χτυπάει από πόρτα σε πόρτα. Ζητιανεύει για λίγη φωτιά μουρμουρίζοντας ταξίμια. Όταν δεν βρίσκει τρόπο, βρίσκει τον τρόμο… και χορεύει αιώνια μέσα μας. Σπάει ρυθμικά τις πόρτες των ηρωικών Εγώ και της ανοχής στην νοητική ανέχεια. Ο Διόνυσος της Ανατολής πάντα θα κερνάει σοφία αισθημάτων πάνω στα συντρίμμια της δυτικής, λογικής και υγιεινής επιβίωσης. Ποτέ ξανά το δίκιο σε απορρυπαντικό συγχώρεσης.
|
|
5. |
|
|
|
|
‘Από οθόνη σε οθόνη... ο επιτάφιος απλώνεται σε γκρίζα γωνιά. Κεριά διακοσμούν το ιδιωτικό σανατόριο της εξέλιξης. Οι πιστοί ακολουθούν την ηλεκτρονική κηδεία του αποτεφρωμένου ψηφιακού Εγώ. Γεμίζουν το πονεμένο σου κεφάλι με άδεια πράγματα, λόγια και φωτογραφίες. Η ζωή περνάει μα οι ζωές των άλλων περνάνε πάντα μπροστά απ’ τον ηλεκτρικό καθρέφτη σαν είδηση από το τέλος σου. Σε ένα δωμάτιο – δάσος καραδοκούν μουρμουρίσματα, σκοτάδια και σκιές από το φως της οθόνης. Αγκαλιές σε PIN, φιλιά σε σύμβολα, σκηνοθεσία εμπορικής στεναχώριας, μια θεαματική ζωή-θέαμα σε θέα. Αλλά στο τέλος… αργά… βαρύγδουπα… νωχελικά… κάθε βράδυ… Πλημμυρίζει συσκότιση και το σώμα… Πάνω κάτω το κεφάλι, ώμοι πιασμένοι, ρίγος. Μην ξαναβγείς έξω ποτέ, ποτέ. Απλά κοίτα την κάμερα και κοιμήσου στην αγκαλιά της σύνδεσης. Η κλεισούρα, οι χρήστες και τα ξερά μάτια είναι θάνατος, ζωντανός. Αξίζει μια ζωή κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών; Αξίζει μια ζωή κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους των εντυπώσεων… κι ας είσαι έξω;’
|
|
6. |
|
|
|
|
‘Λευκό πάτωμα. Συνάντηση κραυγών. Διάδρομος αδιάβατος τα ασφαλτένια φίδια. Κράμα από ηχώ και ησυχία. Κενό σώμα. Καρτέλα και στυλό. Λευκή ευτυχία. Λευκή κυκλοφορία. Η ευημερία και η εξέλιξη σε αγγελία κηδειόχαρτου. Η ξεφτίλα επί χάρτου. Σε ένα κελί, ο ίδιος ψυχισμός. Πέρα απ’ την τρέλα, μπορεί να μοιραστούμε δεσμά θανατικής εξάρτησης. Κι ας μην το ξέρουμε. Άσε τους κατάδικους να πιστεύουν ότι σύντομα θα απελευθερωθούν. Αυτό θα συντηρήσει την αρρώστια από μόνο του. Πρόσεχε, όμως, φύλακα μην τύχει και σου φωνάξουν: ΣΕ ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΕΞΩ.’
|
|
7. |
|
|
|
|
‘Η τραγική ειρωνεία ποτέ δεν είναι γνωστή στον ήρωα. Είναι, όμως, στον σκηνοθέτη. Κι ο συγκεκριμένος είναι ένα κράτος που έχει ποντάρει πολλά στο τέλος της ιστορίας: όλοι θα είναι τόσο κοντά από τόσο μακριά. Φωτιά μέσα στον τάφο. Μιλούν για τον παράδεισο. Θάνατος στο βλέμμα μου. Παρελθόν στο βήμα μου. Ρολόγια στη στολή μου. Πάνω απ' τα πολυκατοικημένα ιερά πετάνε μηνύματα. Ιπτάμενη ανθρωποφυλακή. Παράθυρα και τρώγλη. Εγκλωβισμένοι πομποί, δέκτες σε αφασία και πίστη. Κατάρα με γεύση από καμένο καλώδιο. Είναι πια γεγονός… ο θεός πέθανε. Στην κατηφόρα απ’ το βουνό η αλήθεια πρέπει να ομολογηθεί…. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η δύση του Ζαρατούστρα. '
|
|
8. |
|
|
|
|
‘Εμπρός γελωτοποιέ, παρουσιάσου!!… Υποβάλλω τις φωτογραφίες και τα αρχεία μου εξοχότατε, αν αυτό σας προκαλεί διασκέδαση. Ανάθεμα κι αν δεν με πιστέψετε ότι υπήρξα μέσα στα καλώδια σας. Μέσα στις μηχανές αποσυμπίεσης βασικών αρχών αντίληψης. Έλαμψα στους φακούς και στα εφέ της ένδοξης μακάβριας φωταγώγησης των λαβυρίνθων του Ιστού. Γυμνός… ιδού, ξεγυμνώνομαι μπροστά σας. Το ίδιο κι όλοι όσοι πιστεύουν στον Ιστό σας. Ορίστε! Ξεγυμνωθείτε, αλλιώς κανείς δεν θα σας θέλει, ούτε καν να σας θυμάται… Αγαπήστε το Άτομο. Υμνήστε το. Αγχώστε το. Αγχώστε άλλα Άτομα. Είναι μεγάλο το άγχος της ψηφιακής ανυπαρξίας. Έτσι ζητάει ο άρχοντας. Μα… αγαπητό κοινό μου… όσο κι αν ο αποκεφαλισμός πλησιάζει… στο θέλημα αυτό, πρέπει να μπει φραγμός. Καμιά φωτογραφία δεν πρέπει να είναι ένα κουρέλι πληροφορίας και άγχους.’
|
|
9. |
|
|
|
|
‘Με ένα πιστόλι στον κρόταφο και μια λαμαρίνα στις φλέβες... με τέτοια σωτηρία τι την θέλω την ελευθερία; Υπήρξα αφελής και αχάριστος, όταν ζούσα με χρώματα. Τώρα θα κάνω ό,τι χρειαστεί, για να μάθετε πού ήμουν τόσα χρόνια. Θα κάνω ό,τι μπορώ, για να έχω πρόσβαση στη θεραπεία. Απλά, προστάξτε μου ότι στο τέλος θα πάνε όλα καλά. Έτσι κι αλλιώς πια, δεν έχω ζωή, δεν έχω άλλη ζωή, που να μην την διαφεντεύετε. Πείτε μου με ποιον τρόπο πρέπει να φοβάμαι. Κρατώντας ματωμένα πουλιά στα χέρια, οι αναμνήσεις χορεύουν. Η κάμερα βιάζει τον θάνατό μας. Τα δάκρυα πέφτουν και καίνε τις σκιές μας. Οι σκέψεις τραβάνε τις γλώσσες μας και προσπαθούν να μας πνίξουν. Οι γλώσσες ξεκολλάνε και μένουμε άφωνοι μπροστά στους γάμους της παράνοιας. Να ζήσετε.. άυπνοι, χαρούμενοι, αποκεφαλισμένοι, στη λήθη της αθανασίας. Μπροστά όμως στην καταδίκη της σωτηρίας, η ζωή είναι προτιμότερη.’
|
|
10. |
|
|
|
|
‘Κρύο στις καμινάδες της Ιστορίας. Μια κουκουβάγια και μια ονειροπαγίδα φτιαγμένες από ξύλο, κόκκαλα και κοχύλια κρέμονται πάνω απ’ το κεφάλι ενός μωρού, που κοιμάται βαθιά στην αγκαλιά μιας μητρικής κουβέρτας. Κι ένα νανούρισμα: ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΑΠΟ ΓΕΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ. Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσω τα γέλια σας. Πάντα θα θυμάμαι ότι τα μοιράζατε σε βουβά τζάμια. Για κάποιους ανθρώπους, βλέπεις, ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΞΕΔΙΨΑΕΙ ΤΟ ΕΓΩ. Κι όμως πάντα θα υπάρχουν γυμνά σώματα έξω στο κρύο. Που δεν θα φοβούνται το κρύο κι ας είναι η κοινωνία άδεια. Μελαχρινά μάτια. Χείλη που ενώνονται. Τρυφερό δέρμα. Ένας ωκεανός που σπαρταράει. Κι η ελευθερία δεν θα είναι πια σε καθυστέρηση. Αγγίγματα. Κι όχι άλλα αισθήματα κατά παραγγελία. Αυτά τα χαμόγελα δεν θα φανερωθούν ποτέ. Θα κρυφτούν στην αγκαλιά τους. Θα κλειστούν στο μουσικό κουτί τους. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, η κουκουβάγια ξέρει…’
|
Η νεκρόπολη αρμενίζει σε κορνίζες από νέον. Οι πελιδνές σάρκες των ηρώων στέκουν ακλόνητες μέσα στις φωτογραφίες. Ένα δωμάτιο κι η ζωή απάνω σε έπιπλα. Τόσα ζευγάρια μάτια σιωπηλά, ευθεία, εκδικητικά. Ζητούν. Ρόλο, χαρακτήρα, ήθος. Τα παρελθόντα υποκινούν το τρέμουλο μιας εκπνοής και την ζητιανιά μιας εισπνοής. Το ρολόγια τραγουδούν κοινότυπα. Χαϊδεύουν τις κουρτίνες κι αυτές το τζάμι της βροχής. Στα πρώτα βήματα αυτής της άχαρης ζωής, η πόρτα ανοίγει κι αγκαλιάζει την μεγάλη πόλη. Το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο από άδειους ανθρώπους. Τα προγραμματισμένα ‘πρέπει’ γιορτάζουν, τα ‘δεν πρέπει’ μαχαιρώνουν. Οι ενοχές αιωρούνται σε ασθματικές καρδιές, τα οστεοφυλάκια μυρίζουν αναμνήσεις. Βρωμάει το τίποτα. Μαγειρεύω την υγεία μου, αναπνέω την φυλακή μου, καταπίνω εκπτώσεις, ρουφιανεύω την ρουφιανιά μου, υποκλίνομαι στην μόρφωση της μοναξιάς. Τι υπέροχες που κρέμονται οι στάχτες των κραυγών. Πόσο ωραία τα αόρατα μαχαίρια πετσοκόβουν τον παράνομο οργασμό της εκδίκησης, την τρυφερή λύσσα της αγριότητας. Όλα πλέον κυλούν ομαλά. Όλα φαίνεται να μοιάζουν ίδια. Όλα. Όλοι. Τιμές, σειρές, αριθμοί, πιρουνιές, γουλιές κι όλες οι υπόλοιπες μετρήσιμες δεξαμενές νεκρών και ζωντανών στιγμών.
Να ζούμε χωρίς να είμαστε παρόντες. Ναι, είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά μας. Η απουσία είναι μέγα κτήμα. Είναι η δυνατότητα να κυλάει η ζωή χωρίς να υπάρχει. In absentia είναι η πλάνη της ύπαρξης σε μια εποχή που κινείται χωρίς να χρειάζεται να είσαι μπροστά. Ζωή όπως δίκη in absentia κατηγορουμένων. Ζωή όπως πράξεις in absentia αυτουργών σεναριογράφων. Ζωή όπως δρόμοι in absentia εκφράσεων.
Οι νυχτερινές διαδρομές στους εσωτερικούς ήχους της πόλης δεν χρειάζονται λόγια. Ας μην πούμε τίποτα… για αρχή. Ο καθένας έχει τις δικές του εμπειρίες, δεν χρειάζεται ούτε να τις πλύνει ούτε να τις σιδερώσει. Ας αφήσει τον λυγμό που κρύβει μέσα του να ανθίσει στο τσιμέντο της κορίνθου. Ας κοιμίσει τους εφιάλτες του στην πρόστυχη σκέψη της απελευθέρωσης. Εδώ δεν υπάρχουν βαριές πένες, συγγραφείς, μέτρα και κουπλέ. Ινδιάνοι διωγμένοι απ’ τους τόπους μας χορεύουμε κι ουρλιάζουμε άναρθρα γύρω απ’ τη φωτιά. Καίμε την λογική, καίμε την αιτία, καίμε τον ξύλινο λόγο της εξουσίας. Καίμε την μοναξιά των καιρών. Και μαζί όλα τα πανοπτικά. Τις φυλακές, τις κάμερες, τις οθόνες, τις πολυκατοικίες, τα δωμάτια, τις ζυγαριές και τους καθρέφτες. Τις φωτογραφίες και τις γελοίες κτηνωδίες των σιωπών. Αγκαλιασμένοι με τους ανειρήνευτους σκοπούς της ζωής, ερωτευμένοι με τα ξεχαρβαλωμένα μέτρα της πραγματικότητας, μεθυσμένοι απ’ τα φάλτσα των θανάτων.…
…οι μουσικές μας δεν μπορούν παρά να χωρούν αυτό που είμαστε και αυτό που ζούμε… Η ΣΚΕΨΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ
released April 8, 2021
'Σε λίγο καιρό θα έχουμε το album σε cd όπου θα διανέμεται με ελεύθερη συνεισφορά. Θα το βρείτε σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταλήψεις, αυτοοργανωμένα - αντιεμπορικά distro. Επίσης, όποιος και όποια ενδιαφέρεται μπορεί να το πάρει σε συνεννόηση μαζί μας μέσω email'.
Ευχαριστούμε την ομάδα αυτοοργανωμένης έκφρασης Τέχνασμα και το αυτοδιαχειριζόμενο studio του τεχνάσματος, την κατάληψη Προκάτ 35, την ομάδα ηχητικής δυσαρμονίας ATER SONITUS και τον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο ΑΝΑΤόΠΙΑ.
Artwork Alexis Korbis.
Recording, mixing, mastering by Apostolis K. @ Flowers In concrete Studio.
www.facebook.com/FlowersInConcreteStudio
flowersinconcretestudio.wordpress.com
Η χρήση της μουσικής μας μακριά από και ενάντια σε κάθε λογική κέρδους επιβάλλεται.
email επικοινωνίας:
inabsentia2019@gmail.com
Ο δίσκος μας είναι αφιερωμένος με όλη μας τη αγάπη στην Κ.
Αποστόλης Κ. : Drums, Darbuka, Moroccan Bongos Tam Tam, Djembe, Baglama Saz
Μήτσος : Guitars
Δημήτρης : Bass
